De hamster was dood. Dàchten we. Hij lag met stijve en omhoogstekende pootjes op z’n rug in de kooi. Zoon sliep al, dus brachten we de hamster snel met kooi en al naar de schuur. En omdat zoon, acht jaar oud, ‘s ochtends nooit wat ziet, gingen we ervan uit dat hij de kooi niet eens zou missen en dat we voor ’s middags na schooltijd de begrafenis konden plannen. Een gekregen sigarenkist stond al weken klaar – de hamster had al eens een soort tia gehad, en daarom hadden we zoon er op voorbereid dat hamsters niet het eeuwige leven hebben.

Het eerste deel van onze veronderstelling klopte: zoon merkte de volgende morgen inderdaad niets, en zo konden we ’s middags in alle rust vertellen wat er gebeurd was. Omdat de dood niet geheel onverwacht kwam was zoon stoer, al pinkte hij een traantje weg toen we met een schepje en de sigarendoos-met-zacht-geel-dingendoekje-erin in optocht naar de schuur liepen, Verdi’s requiem hard aan in de woonkamer, zodat het in de tuin nog net te horen was.

Daar voltrok zich het drama: in de kooi geen dode hamster, maar een springlevende. Van een begrafenis was geen sprake meer. Nog nooit hadden we zo’n boze zoon gezien: “Ben ik dáárvoor helemaal voor niets verdrietig geweest”, schreeuwde hij naar ons en vertrok meer overstuur dan hij daarvoor geweest was naar zijn kamer. Nazorg hielp. Drie weken later hadden we alsnog de hamsterbegrafenis.